رویکردی زبان شناختی به سبک شعری حافظ

از نقطه نظر ساخت گرایان نقش اصلی ادبیات آشنایی زدایی است که از طریق برجسته سازی ایجاد می شود. از نظر لیچ (1969) برجسته سازی به دو صورت شکل می گیرد: از طریق هنجارگریزی که خود به انواع واژگانی، نحوی، آوایی، معنایی، سبکی، زمانی، نوشتاری و گویشی تقسیم می شود و از طریق قاعده افزایی که به عنوان ابزار نظم-آفرین خود را در توازن و تکرار آشکار می سازد. هر چند نظم به تنهایی نمی تواند ابزار شعر آفرین به شمار آید. افزون بر این آنگونه که صفوی یادآور می شود از میان هنجارگریزی های مطرح شده توسط لیچ، هنجارگریزی های نحوی، آوایی و گویشی نمی توانند ابزاری برای ایجاد شعر محسوب شوند. در واقع ابزار آفرینش شعر را بیش از همه باید به هنجار گریزی معنایی مرتبط دانست. هدف این رساله تحلیل هنجارگریزی معنایی و مصادیق آن در دیوان غزلیات حافظ است و اینکه این نوع از هنجارگریزی چه تأثیری در سبک شعری این غزلیات داشته است.